Zelden zullen de rituitzetters zo in spanning hebben gezeten. Het wilde nog maar niet echt zomeren. Te veel regen, te weinig zon en te koud voor de tijd van het jaar. Dat is de zomer van 2023. Ook in de week voorafgaand aan de Zomeravondrit zag het er nog niet hoopvol uit, hoewel de weersvoorspellingen wel een beetje hoop gaven voor de zaterdag, althans vanaf 14:00 uur.

En hoewel voorspellingen er best wel eens naast zitten, kwam het dit keer helemaal uit. ’s Ochtends heeft het nog geplensd, maar ’s middags braken net op tijd de wolken open, de zon brak door, de temperatuur liep op naar een aangename waarde. En zo verzamelden zich toch 24 cabrio’s met open dak en 46 deelnemers op de startlocatie, Eetcafé De Wieger in Nijverdal. Helaas moest op het laatste moment één equipe afzeggen vanwege een haperend dak.

Start

De Wieger bevindt zich op de Sallandse Heuvelrug, een stuwwal die zo’n 150.000 jaar geleden ontstond tijdens de voorlaatste ijstijd. Het voortstuwende ijs duwde een berg stenen voor zich uit, die na het smelten van het ijs achterbleef. De startlocatie ligt aan de rand van het Nationaal Park Sallandse Heuvelrug en in deze mooie omgeving kon genoten worden van een kopje koffie en voor de liefhebbers appelgebak, met of zonder slagroom, of een plak cake met aardbeien. Al snel werd er aan de diverse tafels geanimeerd met elkaar gesproken.

Tegen kwart voor vier was het dan zover. Na de opening door voorzitter Harry Link en een toelichting door de rituitzetters, begaf iedereen zich naar de auto zodat om 16:00 uur de eerste cabrio aan het eerste deel van de rit kon beginnen, uiteraard met open dak en voorzien van een ‘overlevingspakket’.

Van de heuvelrug naar de waterkant

Het eerste deel voerde van Nijverdal via het pittoreske centrum van Hellendoorn en Luttenberg richting Heino. Onderweg konden nog resten worden gezien van het Sallandse coulissenlandschap, een lapjesdeken van stukken grond omgeven door houtwallen, hagen of bomenrijen. Door ruilverkaveling en schaalvergroting is dit helaas grotendeels verdwenen. Via het centrum van Heino, met een rotonde om de kerk waarbij de ‘Leugenpompe’ werd gepasseerd, ging het richting Het Nijenhuis, een havezate en thans een kunstmuseum.

Onderweg kon er vaker een glimp worden opgevangen van een havezate. Havezates, voor het eerst ontstaan tijdens late Middeleeuwen, zijn van oudsher de woningen van de ridderlijke adel en waren talrijk met name in Overijssel. Via kronkelende wegen door het platteland, ging het vervolgens richting de IJssel. Onderweg werd nog Herxen en Windesheim aangedaan en via dijkwegen en buitenwijken van Zwolle, waarbij voor een grote stad verrassend mooie plekken gepasseerd werden, werd over de IJssel koers gezet naar Gelderland, voor de tussenstop in Hanzestad Hattem.

De IJssel die trouwens veel jonger is dan misschien gedacht wordt, de rivier is pas in de vroege Middeleeuwen ontstaan als afsplitsing van de Rijn. In Hattem was de tijd vrij te besteden om bijvoorbeeld mooie plekken te bezoeken of een hapje te eten.

Richting ‘Nieuw Land’

Voor het tweede deel moesten de equipes uiterlijk 19:30 uur vertrekken, om tijdig op de eindlocatie te arriveren. Onderweg werd de Veluwe aangedaan, net als de Sallandse Heuvelrug ontstaan tijdens de voorlaatste ijstijd. Via Wezep en Het Loo werd richting Elburg gereden.

En we hadden het zo mooi bedacht, om via de schilderachtige Havenkade te rijden. Tijdens het voorrijden van de rit ontdekten we al dat deze dagelijks tussen 12:00 en 18:00 uur afgesloten was voor gemotoriseerd verkeer hetgeen dus geen probleem had hoeven zijn. Helaas bleek het uitgerekend ook deze zaterdag na 18:00 uur gesloten te zijn. Gelukkig is het via Whatsapp, met navigatie en vindingrijkheid een ieder toch gelukt om de route op enig moment weer op te pakken. Na het oversteken van het Drontermeer werd het nieuwe land bereikt, de derde provincie die aangedaan werd, Flevoland. Nieuw land dat vanaf de tweede helft van de vorige eeuw is ontstaan door menselijk ingrijpen. Nieuw land betekent ook dat alles is bedacht en uitgetekend, dus lange, rechte wegen met weinig mogelijkheden voor alternatieve routes. En toch waren ook hier verrassende plekken, we hopen in ieder geval dat iedereen de Oude Bosweg en het Grote Kabouterbos heeft opgemerkt.

Vervolgens werd er langs het Ketelmeer gereden, Ketelhaven gepasseerd en werd via de Ketelbrug de Noordoostpolder bereikt. Rijdend naar de Ketelbrug heeft menigeen hopelijk de zon zien ondergaan.

Na de Ketelbrug volgde het laatste stuk naar de eindlocatie, Pier 16 bij de Schokkerhaven. Daar kon onder het genot van een borrelhapje en een drankje nagepraat worden over de tocht. Een tocht die voerde door drie provincies en die de grote verscheidenheid aan historie en landschappen heeft laten zien in dit deel van Nederland.

Wij hebben genoten van het voorbereiden van de rit en we hopen dat iedereen genoten heeft van het rijden van de rit en weer veilig huiswaarts is gekeerd.

Tekst: Max
Foto’s: Wim, Hesly en Anja