We kunnen terugkijken op een geweldige mooie dag, die begon bij de Mac in Hoogeveen. Bij aankomst stonden onze supersenioren Jan en Nelly al op ons te wachten. Ook leuk: Foppe en Joke waren van de partij met de Morgan. Dat gaf veel bekijks. Na de altijd vriendelijke en warme begroetingen van de,  inmiddels toch wel ‘familieleden’ geworden deelnemers, hebben we de dag geopend met een beker koffie.

Met de startlijst begonnen de verrassingen al, niet met nummer 1 maar met nummer 2 beginnen. En even opschuiven in de startvolgorde als de deelnemers nog niet klaar waren. En zo gingen om 11.00 uur de laatste deelnemers op pad. Echter niet nadat we, in aansluiting op het welkom door voorzitter Harry, een kort moment stil waren om onze overleden cabrio-vriendin Anita te herdenken. Over familiegevoel gesproken….

Angelet kwam er intussen achter dat de routeboeken ‘verrassend’ aan elkaar waren geniet, wat overigens gelukkig geen problemen opleverde. De deelnemers hebben zelf een stop ingevoerd, bijvoorbeeld bij de brug die nog met de hand bediend werd. Waar zie je dat nog?

Uiteraard zaten er in de route knelpuntjes die verschillend bekeken kunnen worden, maar uiteindelijk kwam men vrij relaxed op de lunchlocatie aan. Daar kwamen de verhalen los en iedereen gaf aan het tot dan toe een hele mooie rit te vinden met veel afwisselende landschappen. Dit was van ons uit ook de opzet, maar het is altijd leuk als men dit ook zo ervaart..

Na een heerlijke en vlotte lunch was er nog tijd over om het oude Drentse leven te aanschouwen in het mooie Drentse dorp Orvelte.

Bij Meppen was de boel afgesloten en we moesten ter plekke wat improviseren. Er bleek een hardloopwedstrijd te zijn, die wij niet hadden gezien in de planning. Maar alleen de eerste equipes hebben daar wat last van gehad en gelukkig konden wij iedereen begroeten op de tussenstop, ‘Het Ezelveld’, waar een drankje en een hapje klaarstonden. En ja hoor, wederom een verrassing:  Ezeltje Prik. Grote hilariteit alom en met heel veel plezier heeft men geblinddoekt de plaats mogen bepalen van de staart van de ezel en dat leverde hele gekke plekken op.

Vervolgens op zoek naar de eindlocatie waar we heerlijk met een drankje bij een vuurtje konden napraten over de toch wel erg geslaagde dag.

En daar was ie dan, de uitreiking van de Ezelbokaal. Een inmiddels tot een traditie geworden bokaal met een bedenkelijk lading……. Hieraan vast zit het organiseren van een rit in het volgend seizoen en een jaar lang de eretitel ‘Ezel van de club’. Dit jaar zijn de winnaars Rob en Monique Dekkers.

Wij hopen dat iedereen net zo veel heeft genoten als wij. We hebben het met heel veel plezier gedaan en hebben inmiddels al weer plannen voor een andere rit,

Lieve groet,  Angelet en Hans.