Maar liefst 24 equipes staan zaterdag 18 augustus om 18.00 uur aan de start voor de Zomeravondrit. Tussen kwart over vijf en half zes arriveren de deelnemers bij de startlocatie, de parkeerplaats van Boer Staphorst. De zon laat weliswaar verstek gaan, maar het is heerlijk weer en dat betekent niet minder heerlijk dakloos rijden.

De sfeer zit er vanaf het begin goed in. Niet op de laatste plaats, omdat de jarige Anita daadwerkelijk strálend jarig is en de felicitaties van ons allemaal in ontvangst mag nemen.

Dat heeft ze ook wel verdiend, want de Cabrio Cluppers krijgen vandaag duidelijk voorrang boven de eigen familie en vrienden: die mogen morgen op visite komen!!!! Dat resulteert natuurlijk ook in een ware zanghulde afgesloten met een driewerf ‘hoera, hoera, hoera’.

‘Horsten’
Na de koffie met wraps, die gemaakt zijn door rituitzetter Anja én bijzonder in de smaak vallen, vertrekt de eerste groep even na zessen voor het eerste deel van de rit. Er wordt gereden in groepjes van vier of vijf auto’s.

 

Staphorst verdwijnt al snel in de achteruitkijkspiegels en via een  aantal binnenweggetjes (waarbij enkelen van ons nog een paar fietsende dames, gekleed in Staphorster klederdracht ‘ontmoeten’) komen we in Punthorst en verdwijnen daarna al snel in de Staatsbossen.

Gelukkig heeft de droge zomer hier niet té hard toegeslagen en ziet alles goed groen. We passeren zelfs een stuk met mooie, paarsbloeiende heide. We blijven nog even ‘horsten’, want na Staphorst en Punthorst komen we via een kruip door-sluip door weggetje in IJhorst waar de route langs een bijzonder fraai kerkje met niet minder fraaie, grote boerderijen als ‘buren’ voert.

Ongemerkt passeren we de provinciegrens tussen Overijssel en Drenthe. Via De Wijk en een ritje van zo’n vier kilometer over een provinciale weg, duiken we de Bloemberg in, rijden tussen de maisvelden door en komen op een bijzondere ‘driehoek’ die gemarkeerd wordt door een picknickbank. Grappig plekje, waar de equipes zowel links als rechts kunnen passeren om koers te zetten naar het, voor velen volslagen onbekende, plaatsje ’t Fort.

Voor we het weten is het al gepasseerd en nauwelijks van deze ‘indruk’ bijgekomen rijden we een onverharde weg op, die geflankeerd wordt door prachtige huizen in herbouw of aanbouw, maisvelden en karakteristieke Drentse boerderijen al dan niet ruim voorzien van moderne veldjes met zonnepanelen. Bijzonder!

Natje en droogje
Henry en Anita bevinden zich inmiddels op bekend terrein: de equipes rijden Zuidwolde binnen. Daar dreigt het even fout te gaan, want een deel van de route blijkt afgesloten te zijn. Maar de navigatie brengt alle equipes gelukkig al weer snel terug op de oorspronkelijke route en iedereen weet dan ook Echten te bereiken. Daar wordt het hele dakloze ‘zooitje’ de ruige en droge Drentse natuur ingestuurd.

Via een zandweg vol kuilen door het bos en langs de heide. Het doet letterlijk en figuurlijk het nodige stof opwaaien, maar dat kan daarna meteen worden weggespoeld bij de stop in het Ruiner Bos. Water, frisdrank en de nodige hapjes staan hier klaar voor de deelnemers. Deze Zomeravondrit heeft niet voor niets als ondertitel ‘de Natje en Droogje-rit’…………..Er wordt weer heel wat afgekletst tijdens de stop, vakantiebelevenissen en/of plannen worden doorgenomen, de nieuwe aanwinst van Edwin wordt (weer) bewonderd en Edwin zelf weet weer menig mooi plaatje te schieten.

Rituitzetter Anja heeft de route zo ingedeeld, dat we getuige kunnen zijn van de zonsondergang. Die werd immers vorig jaar tijdens de Midzomeravondrit node gemist. Maar de hoofdrolspeler laat het deze avond afweten, dus kunnen we voor het vervolg van de rit wel wat later vanaf de parkeerplaats in het Ruiner Bos vertrekken. En achteraf is dat wat jammer…….. Maar daarover verderop meer.

Van droog naar nat
De route slingert zich na de stop door de Drentse dreven. Met weilanden, maisvelden en kleine buurtschappen. Ergens halverwege Ruinen-Ruinerwold gaat het langs een rustig kabbelend water, de Wold Aa. Een bijzonder mooi deel van de route dat ons uiteindelijk even later in Ruinerwold brengt. Vandaar gaat het richting Havelte en de oplettende dakloze kan onderweg de velden met zonnebloemen bewonderen. Niet iedereen is dat gelukt, maar de zonnebloemen zijn dit jaar dan ook erg klein……

Via Veendijk komen we in Nijeveen en rijden daar enkele kilometers over de Dorpsstraat met onderweg een prachtig klein kerkje waar bij de entree een uitnodigend bord staat: ‘Welkom in de kerk. Niet alend op zundag’. ’t Is maar dat je het weet. Nu is er geen tijd voor, maar misschien later…..

Een mooie, oude weg voert ons door (eigenlijk moet je zeggen; over) Kolderveen en dan gaat het richting het natte deel van de rit. Na het voorproefje met de Wold Aa volgt het hoofdgerecht in de omgeving van Giethoorn. Langs smalle slootjes rijden we ‘het Venetië van het Noorden’ binnen, kunnen er een heel klein deel doorheen rijden en richten dan via de ‘hoofdweg’, die ook langs het water voert, het vizier op de tweede tussenstop. We passeren het grote Beulakerwiede, rijden over de Blauwe Hand-brug en komen aan op de tweede pauzeplek. Die de deelnemers aan de Midzomeravondrit van 2017 bekend voorkomt, want toen was hier de finish. Het is de parkeerplaats van de zogenaamde ‘Strekdam’ in het Beulakerwiede. Een populair surf-, waterski- en zwemstrand.

Toch nog…..
En dan heeft de hoofdrolspeler van deze rit toch nog een verrassing in petto: weliswaar niet in volle glorie, maar wel goed zichtbaar zijn we (althans de eerste groepen) toch nog getuige van de zonsondergang. De laatste groepen kunnen echter ook nagenieten van de fraaie luchten.

Het vormt, zoals Ans de Nijs het zo prachtig uitdrukt, ‘de kers op de taart’ van deze Zomeravondrit. Om dit te vieren heeft Anja voor ons allemaal een ijsje en al smikkelend genieten we nog even van de rustgevende omgeving.

Finish
Onder leiding van Anja gaan we vanaf de Strekdam via de Veneweg, die de meren Beulakerwiede en Belterwiede van elkaar scheidt, naar de ‘binnenlanden’ van Sint Jansklooster. Daar struinen we tijdens de invallende duisternis nog even doorheen en komen aan in Zwartsluis, de thuisbasis van Anja die de rit (natuurlijk) ook nog even langs haar eigen huis laat gaan om enkele minuten later te finishen op de parkeerplaats van Hotel Zwartewater. Daar nemen we met elkaar nog even ‘een slok’ op het welslagen van de rit, volgens voorzitter Paul een rit die in het bestaan van de club gezien mag worden als de rit met zo ongeveer de meeste binnenweggetjes. Daarna nemen we afscheid van elkaar en ‘gaat ieder zijns weegs’.

Tot ziens bij een volgende rit!!!!!

(Foto’s: Edwin Drenth, Harry Link en Anja Bos)