Cabriorijden deed ik voor het eerste in een….. Miata!

Cabriorijden is al jaren een passie. De eerste cabrio kocht ik in 1998. Maar dat was niet m’n eerste ervaring. Die dateert van zeker een kleine 20 jaar eerder. M’n eerste ritje in een cabrio passeerde toen ik een jaar of 20 was. M’n (toenmalige) zwager had een Austin Healy Sprite op de kop getikt. Hij was handelaar in hart  en nieren, dus kocht hij ‘dat ding’ voor de lol erbij. Een leuke oldtimer en open rijden was voor mij vanaf dat moment,  van meet af aan, iets geweldigd. Maar  wie reed er toen al ‘open’? Vrijwel niemand. Wat oldtimer-freaks en de upper ten. En dan had je het wel zo ongeveer gehad. Een auto voor erbij. Dat zat er dus gewoon niet in.

 

Sinds die Healy, waarin ik nooit zelf heb gereden-alleen meegereden, verstreken de jaren . Ik had m’n bestemming gevonden in de journalistiek. Vanaf  midden jaren 80 kreeg ik een unieke mogelijkheid: in mijn werkgebied moest een autokrant gelanceerd worden. Al mijn collega’s kenden mijn voorliefde voor de vierwieler en bij gebrek aan andere belangstellenden, kreeg ik de redactie in de schoot geworpen. Tjonge, jonge wat vond ik dat een straf……….Geweldig! Veel schrijven over autobedrijven, veel kennis opdoen en bezig zijn met dat wat ik als kind al geweldig vond: auto’s. Prachtig, vooral die eerste jaren. De autodealers keken raar op als ik binnenstapte…… een vrouw die over auto’s schrijft. Wat moet je daar nu van verwachten? Het tij keerde snel. Ik kon immers het tegendeel bewijzen met mijn artikelen en die vielen (bijna) altijd in de smaak.

 

Unieke première

Terug naar de cabrio’s. Die eerste ervaring kwam eind jaren 80. In een……. Mazda Miata!!! Hoe is het mogelijk, hè??!! Een unieke première. Ik denk zelfs dat ik van alle clubleden wel de eerste ben geweest die in deze, in ons land vanaf de start MX-5 gedoopte, Mazda heb gereden. Heb er zelfs de (Duits-talige) eerste folder-met poster- nog van). Deze Miata was in Amerika al op de markt, maar moest in ons land nog geïntroduceerd worden. Een aantal dealers uit Nederland voorzag het succes (en wat hebben ze gelijk gekregen!) en liet één zo’n Miata alvast naar Nederland komen. ‘Mijn’ Mazda-dealer – Leerentveld in Zwolle – was er één van.  Ik mocht de Miata een dagje meenemen! En er aansluitend natuurlijk een artikel over schrijven. Exact weet ik me het niet meer te herinneren, maar het was in het najaar of de winter. In ieder geval was het prutweer. Niks voor daklozen! Maar daar liet ik me niet door tegenhouden. Muts op, jas aan en karren maar. Wat een bekijks en wat een reacties! Eén van de laatste reacties zal ik nooit vergeten: ik stond te tanken en aan de pomp naast mij stopte een auto met wat ‘jongemannen’ erin. Eerst zaten ze een beetje schaapachtig van achter het raam naar ‘mijn’ auto te staren, maar toen ik instapte om weer te vertrekken kwam het: de ‘heren’ draaiden (dat deed je toen nog) hun portierraampjes open en riepen in koor: Hoer!!!!!! Nu kan ik er nog altijd hartelijk om lachen, maar toen……

 

Niet veel later werd de Mazda MX-5 in ons land geïntroduceerd. Opnieuw ging ik op pad. Weer in een rode versie. Maar nu hartje zomer. Wat heb ik toen, en velen met mij (want reken maar dat iedereen wel even wilde meerijden!) genoten. Helaas heb ik de rijimpressies van toen niet meer, want zeker nu ik lid ben van deze club zou het nog wel eens leuk zijn om het terug te lezen.

 

‘Daklozenvirus’

In 1998 kocht ik zelf een cabrio. Eén voor dagelijks gebruik, een zwarte Golf Cabrio. Na twee jaar heb ik die ingeruild voor een zwarte Renault Mégane. Het summum van luxe met een elektrisch bedienbare kap, lederen bekleding en automatische ‘bak’. Toen ik van functie veranderde en grote afstanden moest gaan rijden heb ik ‘m ingeruild voor een ‘gewone’ auto.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Langzaamaan begon ik het cabriorijden te missen. En toen ik weer ’s met een cabrio op pad mocht voor een rijimpressie, de Honda S2000 (niks mis mee!), sloeg het daklozenvirus opnieuw toe en besloot ik op zoek te gaan naar een niet al te duur tweezittertje. Even heb ik overwogen voor een MGB te gaan. Maar ja, dan is het toch wel handig om twee rechterhanden te hebben. Maar helaas….

 

Vrienden hadden een Fiat barchetta. Leuk, pittig wagentje. Letterlijk vertaald betekent barchetta (ja, je schrijft het met een kleine letter!) bootje. Nou, ik besloot dat ik daar wel mee wilde varen. Heb me flink ingelezen, advies gevraagd via het bestuur van de bCN (barchetta Club Nederland) en uiteindelijk zelf een mooie, grijze versie met rood lederen bekleding en rode kap, uit Duitsland geïmporteerd. Spannend hoor! Twee weken later zag ik op Marktplaats een veel mooiere. Van een particulier in Brabant die op zoek was naar een Italiaanse ‘gewone’ auto. Dat kwam mooi uit, ik had een Alfa 147. Binnen een paar dagen waren we het eens en stonden voor mijn deur ineens twee ‘bootjes’. De grijze kon ik gelukkig snel weer verkopen en met de zwarte (ook weer met rood lederen bekleding en een rode kap)  heb ik meestal samen met mijn goede vriendin Janny heel wat kilometertjes gereden, Lid geworden van de bCN en met deze club veel ritten gemaakt in heel ons land. Een erg actieve club, die ieder jaar ook de openingsrit van het cabrioseizoen organiseert. Tip: misschien ook wel wat voor jullie om aan mee te doen. Wel op zondag trouwens en meestal op de derde zondag in maart. Altijd vanuit Lelystad. De enige rit waaraan alle merken cabrio’s (uitsluitend 2-zitters) mogen meedoen! En dat zorgt met zo’n 200 deelnemende auto’s altijd voor een heel spektakel in hartje Lelystad.

 

Liefde op het eerste gezicht

De barchetta beviel me prima. Maar….. ik had een grote wens. Een BMW Z3. Vanaf het moment dat deze auto werd gelanceerd, was ik er al ‘weg’ van. Haast had ik niet, want ik wilde een mooie, in de goede kleur, in een mooie uitvoering, met een V6-motor en binnen mijn budget. Bijna twee jaar ben ik op zoek geweest en toen vond ik ‘m: bij Henk Keizer van Cabrio Centrum Nederland. Toen nog niet gevestigd in Vaassen, maar in het landelijk buitengebied van Emst. Liefde op het eerste gezicht. Om misverstanden te voorkomen: met de Z3, niet met Henk….

Intussen al weer zes jaar in m’n bezit. In de winter (nu dus) staat ie in m’n garage, keurig ondergedekt te wachten tot het moment dat het weer mooi is (geweest). Tot nu toe probleemloos mee gereden. Om het jaar een beurt en dat is voldoende. Na de winterstop is het starten-lopen. Kortom, ik blijf het een geweldige auto vinden. Intussen al ruim 16 jaar oud, maar dat gelooft bijna niemand.

 

En met deze liefde ben ik een jaar geleden  lid geworden van de MX-5 Ownersclub Hardenberg/CCCH (je breekt er je tong bijna over). Ik vind het leuk om bij zo’n ‘kleine’ club mee te rijden. Ik heb nog maar een paar ritten meegemaakt, maar de sfeer is leuk. De oorsprong van de club ligt duidelijk bij de MX-5jes, maar de CCCH tak is groeiende en dat is voor de tafelgesprekken wel goed, denk ik. Voorlopig is het nu even winterstop, maar in het voorjaar van 2016 hoop ik, hopen wij, jullie weer te ontmoeten! Graag tot dan!

 

Met een winterse,  dakloze groet,

Anja Bos